Archieven: Films

Woman at War is een drama vol tegenstellingen en gortdroge humor. Een heerlijke, originele, komische, wat absurdistische film met prachtige scènes in de fraaie IJslandse landschappen. De hoofdpersoon, Halla, is een bijna 50-jarige vrouw die ten strijde trekt tegen de vervuilende aluminiumindustrie in IJsland. Ze is het stadium van eindeloos praten over milieumaatregels voorbij. Haar woede richt zich op de buitenlandse investeringen in deze industrie. Dat gaat volgens haar ten koste van de mooie, ongerepte natuur. Ze komt in actie… en hoe! De autoriteiten maken jacht op de mensen die achter de sabotage-acties, het opblazen van hoogspanningsmasten, staan. Het ligt buiten hun voorstellings-vermogen dat het om een vrouw als Halla gaat. De vrouw die het dorpskoortje dirigeert en bezig is met een langdurige procedure om een kind te adopteren. Vandaag de dag zijn milieu-activisten niet uit het nieuws weg te denken. Regisseur Benedict Erlingsson (ook regisseur van ‘Of horses and man’) maakt er echter een tijdloos, bijna mythisch drama van, waarbij muzikanten een soort muzen van Halla zijn.…

De contouren van een slapend lichaam in de ochtendschemering. En dan vanuit het niets een harde, diepe dreun. Memoria, de eerste buiten Thailand opgenomen, Engelstalige speelfilm van Apichatpong Weerasethakul, begint in verdwazing: wat was dat? De simpele, concrete vraag waar dit geluid vandaan komt, gaat vanzelf over in een meer metafysische: tot welke dimensie behoort het? Want het is geen toeval dat Memoria begint op het overgangsmoment tussen slapen en waken.

In Weerasethakuls films en installaties bestaan geen scheidslijnen tussen waarneming, droom, herinnering en hallucinatie. Als afbeeldingen van een werkelijkheid maken ze voor hem allemaal deel uit van hetzelfde rijk waar ook cinema in thuishoort.

In slaap vallen
Vier jaar geleden konden bezoekers van het filmfestival Rotterdam zich in zijn SleepCinemaHotel vanuit een bedje een nacht lang laven aan een associatieve montage van verhaal- en geluidloze archiefbeelden, begeleid door een zacht ruisen van wind en water. Hij gaf in interviews al eerder te kennen dat hij er niet mee zit als mensen bij zijn films in slaap vallen; in deze installatie werd dat zelfs nadrukkelijk aangemoedigd.…

“Fuck de Nouvelle Vague, die is dood”, brieste Jacques Audiard ruim tien jaar geleden tegen mij in een interview. De maker had net Un prophète gemaakt en plaatste zich nadrukkelijk in de traditie van Franse genrefilmers als Jacques Becker, Julien Duvivier en Henri-Georges Clouzot. Het irriteerde hem mateloos dat het werk van deze makers door de filmmakers van de Nouvelle Vague als cinéma-de-papa werd afgeschreven.

Audiard vond de Nouvelle Vague-filmers overschat, pretentieus en arrogant. Ironisch dat hij nu met Les Olympiades een film heeft gemaakt die met zijn zwartwit-fotografie, losse sfeer en toon aan een Nouvelle Vague-film als Jules et Jim doet denken. In dat bitterzoete drama van François Truffaut draaien drie personages om elkaar heen in de liefde. Zelf noemt Audiard Rohmers Ma nuit chez Maud als inspiratiebron, maar ook als een negatief van zijn film. In Rohmers film praten een man en een vrouw nadat ze elkaar net hebben ontmoet een nacht lang over seks en liefde en komt het niet tot vrijen, in Les Olympiades wordt er vooral veel gevreeën en pas daarna gepraat.…

Regisseur Edgar Wright heeft er een handje van om uitgekauwde filmclichés naar zijn hand te zetten. Neem de plaat die even blijft steken in de openingsscène van zijn nieuwste film Last Night in Soho. Tiener Eloise (Thomasin McKenzie) wervelt door haar kamer in een zelfgeknutselde sixties-jurk, dansend op het sixties-liedje dat uit haar sixties-platenspeler galmt. Dat de plaat blijft steken, lijkt gewoon een grapje, een spelletje met het ritme van de scène. Maar als je de hele film eenmaal gezien hebt, blijkt het ook thematische relevantie te hebben.

Eloise is een tiener van nu, maar het liefst had ze in het Londen van de swinging sixties geleefd. Die droom lijkt uit te komen nadat ze naar Londen verhuist om aan de mode-academie te studeren. In nachtelijke visioenen, of dromen, of misschien wel tijdreizen, wordt Eloise meegesleurd in het leven van Sandy (Anya Taylor-Joy), die in het Londen van 1965 gebrand is op succes als popzangeres.…