Uiterst merkwaardige afsluiting van een schoolloopbaan
Wie had dat gedacht!
Bezig zijn met je laatste schooljaar in actieve dienst en dan zo’n einde. De afgelopen jaren was ik mijn schoolloopbaan al aan het afbouwen, zoals dat heet. Van een complete baan in een paar etappes naar dit slotjaar, waar ik nog twee examenklassen lesgaf (8 lessen, 2 dagen vrij) en begeleidde in mijn vak Duits. Een heel natuurlijke manier van afscheid nemen. Nog één keer dit, nog één keer dat: toetsweken, schoolexamen afronden, centraal examen, eindexamens nakijken, tweede correctie en overleg met collega’s van een andere school en tot slot de diploma-uitreiking. Dan zouden mijn 44 jaar (augustus 1976 begonnen) in het onderwijs erop zitten.
Maar het is allemaal totaal anders gelopen.
Op donderdag 12 maart ging er nog een brief van mijn school (Gomarus College Groningen) naar de ouders met de mededeling dat de regering had besloten dat de scholen open zouden blijven. Maar in het weekend werd de maatschappelijk druk om de scholen te sluiten zo groot, dat minister Slob hierin wel mee moest gaan.…
Het zo aangenaam mogelijk maken voor de bewoners
Ja, lieve mensen, wat een toestand in deze bizarre situatie. Het coronavirus legt onze sociale contacten op welke manier dan ook plat. Op mijn werk wordt ik daar ook mee geconfronteerd. Ik werk als agoog op een somatische afdeling (verzorging van lichamelijke klachten) in het Heymanscentum. Naast huiskameractiviteiten doe ik ook centrale activiteiten, maar door deze coronacrisis is dit alles beperkt. De bewoners mogen niet van de afdeling, maar het ergste is dat er geen bezoek mag komen van hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.
Vele bewoners zitten op een hoge leeftijd, vaak boven de 90 jaar. Een van de bewoonsters werd 96 jaar, waar geen dierbaren bij aanwezig mochten zijn. En dat de dochter dan via de receptie de taart afgeeft voor de bewoners op de afdeling, dat is toch diep triest! Niet even naar je moeder mogen! Deze bewoner zit alleen op haar kamer daar ze ernstige hartfalen heeft terwijl ze voorheen aan alle activiteiten meedeed!…
Ik ben een bevoorrecht mens
Ik ben een bevoorrecht mens
met mijn huis en tuin in Niehove
met de buren die op mij letten
met Irma die er altijd voor mij is
met buiten zitten en prutsen in mijn tuin
met de kippen en de uilen en het nestje van de merels
met Husein die lekker kookt
met elke avond oude dvd’tjes kijken
met tijd om in kringloop verzamelde boeken te lezen
met mijn hobby’s binnenshuis
met tijd voor het opruimen en schoonmaken
met rustig revalideren van mijn gerestaureerde knie
met de kleine wandelingen door het dorp
met oneindig veel !!!!
maar jij eenzaam en alleen zonder bezoek
jij die in het ziekenhuis ligt
jij daar op de I.C.
jij die in de zorg werkt
jij die thuis moet werken met de kinderen erbij
jij die je werk verliest
jij die failiet dreigt te gaan
jij dan, daar in dat vluchtelingenkamp
jij daar in die sloppenwijk
jij-jij-jij jij-jij-jij jij-jij-jij
Martje
…
Mondkapjes naaien
Mijn werk in de ouderenzorg is voor een deel stil komen te liggen. Als coördinator voor vrijwilligerswerk bij Dignis, een grote organisatie voor ouderenzorg in Groningen en Noord-Drenthe, ben ik vooral bezig met de inzet van vrijwilligers. Maar nu de locaties op slot zitten, mogen familie en vrijwilligers er helaas niet op bezoek. Ik werk nu vooral vanuit huis en alleen als het echt nodig is ga ik even naar mijn werk, maar nu de vrijwilligers noodgedwongen thuis zitten is het wel een stuk rustiger. Toch wilde ik ook graag iets betekenen voor de mensen in de zorg.
Nu leek het er op dat er een grote schaarste aan mondkapjes zou zijn. Daarom heeft een collega van mij het initiatief genomen om zelf mondkapjes te naaien. Deze kunnen dan preventief ingezet worden door de mensen in bijv. de thuiszorg van Dignis. Aangezien ik het naaien achter de naaimachine redelijk beheers heb ik mij meteen aangemeld om mee te helpen.…