Moed erin houden in behandelkliniek
Hoe staat het leven bij ons in deze corona tijd? Bastiaan kan zijn klanten gelukkig redelijk vanuit huis bereiken en ook octrooien zijn vanuit huis op te stellen. Hierdoor kan ik de halve week in de behandelkliniek voor mensen met een verstandelijke beperking en TBS blijven werken, zonder extra risico van verspreiding.
Mijn cliënten smachten naar dingen die normaal zijn, dingen die zo zijn als ze waren voor de corona crisis. Ik werk met een doelgroep die door hun verstandelijke beperking moeite heeft met verandering, veel moeite. En nu is er natuurlijk veel verandering. Iedere week veranderde er wel iets of kwam er een nieuwe regel, die hun leven en mijn werkdag helemaal over de kop gooide.
Organisatorisch moest er een hoop geregeld worden. Nieuwe roosters waarbij rekening wordt gehouden met schoonmaaktijd en contact tussen verschillende afdelingen voorkomen wordt. Accounts om met cliënten die ik niet meer zag te kunnen beeldbellen.…
En nu zijn we ruim 10 weken verder…
Februari.
Je begint te rekenen, wat als…, hoeveel kan…, hoeveel moet…, hoe ga je dan…, waar kun je…, met wie ga je…. De voorbereidingen zijn begonnen zonder dat je het echt in de gaten hebt. Je praat er vooral over, de eerste schetsen worden gemaakt en ergens in je achterhoofd weet je..!
Heel langzaam sluipt het binnen. Je ziet het wel op TV maar China is wel erg ver weg en van SARS en MERS hebben we jaren eerder niet echt veel gemerkt. En dan op het werk, langzamerhand begin je in je hoofd met voorbereiden op….
Je praat erover op het Jeu de Boules-veldje, je lacht over de Chinezen die in een week enkele ziekenhuizen neerzetten, je huivert echter bij de eerste beelden uit die ziekenhuizen. Het zou toch niet…..
Maart
Van 35 IC-bedden naar 70 IC-bedden. Van drie locaties naar zes IC-locaties binnen het UMCG.
19 maart: opname 1e COVID-19 patiënt op de IC. …
Waardige herdenking 75 jaar vrijheid
De herdenking van 75 jaar vrijheid kon dit jaar helaas niet zo uitbundig gevierd als tevoren was bedacht. Maar in alle eenvoud hadden we in Niehove toch een indrukwekkende herdenking van de bevrijding. Zo zeer zelfs dat een rasechte Nijhoofster uitriep: “ik heb mijn hele leven in Nijhoof gewoond, maar hier nog nooit zo’n bijzondere 4 en 5 mei beleefd”.
Op 4 mei hingen de vlaggen halfstok. Om 19.45 werd de klok geluid en tegen 20.00 uur werd de de taptoe geblazen (door Arnold Vos van Dijk) gevolgd door twee minuten stilte en het zingen van het Wilhelmus. Aansluitend werden door verscheidene dorpsgenoten bloemen in de heg rond de kerk gestoken.
Op 5 mei werd de klok een kwartier geluid (met dank aan Boudewijn en Fred), waarna rond 12.15 uur – op gepaste afstand – drie liederen werden gezongen rond de kerk: We’ll meet again (van vera Lynn), Zing vecht huil bid lach werk en bewonder (van Ramses Shaffy) en ons eigen Nijhoofster lied.…
Bijna alles werd anders maar het staat niet stil.
Hoe zag mijn leven eruit voor Corona?
Ik coachte werknemers van Philips Drachten die een loopbaanvraag of een persoonlijke ontwikkelingsvraag hadden. Ik paste regelmatig op de kleinkinderen. Ik schreef een toneelstuk in het kader van de herdenking van de 2e WO. Ik ontving mensen voor schrijfcoaching, schreef elke dag, gaf les aan de Schrijversvakschool in Groningen, maakte een wandeling of een fietstocht met Fred en tussendoor zag ik mijn zussen, kinderen, vrienden en vriendinnen.
Wat werd anders?
De helft van de voorstellingen van het toneelstuk werd geannuleerd. Philips schortte de coachingsactiviteiten tijdelijk op, mijn schrijfklanten bleven thuis, de lessen op de Schrijversvakschool werden digitaal, ik ging Zoomen, appen, Facetimen en Skypen met vrienden en familie. De kleinkinderen zaten niet meer op schoot maar kregen hun oma met de prentenboeken in digitale versie. (Tip: https://www.boekpakket.nl/digitale-prentenboeken heeft voor zolang de coronacrisis duurt de kinderboeken gratis beschikbaar gesteld.)
Wat bleef?
Elke ochtend schrijven, vanaf een uur of zes tot een uur of een, virus of niet.