Moed erin houden in behandelkliniek

Hoe staat het leven bij ons in deze corona tijd? Bastiaan kan zijn klanten gelukkig redelijk vanuit huis bereiken en ook octrooien zijn vanuit huis op te stellen. Hierdoor kan ik de halve week in de behandelkliniek voor mensen met een verstandelijke beperking en TBS blijven werken, zonder extra risico van verspreiding.

Mijn cliënten smachten naar dingen die normaal zijn, dingen die zo zijn als ze waren voor de corona crisis. Ik werk met een doelgroep die door hun verstandelijke beperking moeite heeft met verandering, veel moeite. En nu is er natuurlijk veel verandering. Iedere week veranderde er wel iets of kwam er een nieuwe regel, die hun leven en mijn werkdag helemaal over de kop gooide.

Organisatorisch moest er een hoop geregeld worden. Nieuwe roosters waarbij rekening wordt gehouden met schoonmaaktijd en contact tussen verschillende afdelingen voorkomen wordt. Accounts om met cliënten die ik niet meer zag te kunnen beeldbellen. Dat laatste klinkt eenvoudig maar is het niet. We moeten rekening houden met de privacywetgeving, met cliënten die nog geen toestemming hebben voor het gebruik van digitale middelen en cliënten die nooit digitaal hebben gewerkt omdat dat hun de pet te boven gaat.

Ook moest er een ziekenboeg gecreëerd worden, want het is voor onze cliënten niet zo makkelijk naar het ziekenhuis te gaan i.v.m. regels en permanent toezicht. Voor de ziekenboeg is er een afdeling opgedoekt en werden gangen afgesloten. Ook onze therapieruimte bleek gebruikt te worden. Dat waren ze alleen even vergeten te melden. Terwijl mijn collega daar zat te werken werd de gang alvast dicht geschroefd. Er moest een plaat losgeschroefd worden om haar eruit te laten. Gelukkig was er op dat moment geen cliënt bij haar.

Nu is het gelukkig al een paar weken stabieler wat betreft nieuwe regels en aanpassingen, daar genieten we samen van. Iedereen wendt aan het nieuwe normaal, zelfs mijn cliënten.

Ik geef nog een deel van mijn therapieën, ondanks dat een groot deel ook is komen te vervallen. Maar anders dan anders mag ik hierbij geen materialen gebruiken of in de buurt komen van cliënten. Lastig ze hebben je nabijheid juist zo nodig. Het is dankbaar werk. Ze zijn blij met mijn vertrouwde wekelijkse uurtjes. Het geeft ze rust dat er iets ‘gewoon’ is.

Alles wat cliënten in het uur bij mij hebben aangeraakt moet ik daarna poetsen. Je zou er paranoia van worden. In het begin dacht ik soms: “Neeee! Niet nog een pen pakken! Die moet ik zo weer allemaal schoonmaken.” Maar ik ben ondertussen dramatherapeut en schoonmaakster in één en maak me er niet meer zo druk om.

Ondertussen ben ik ook super trots op mijn cliënten die niet makkelijk kunnen veranderen en die het allemaal maar verwerken, zonder het te begrijpen, maar ook zonder de frustraties die ik van hen had verwacht! Ze hebben zich erbij neergelegd. Het enige wat overblijft is het schrijnende verdriet van het niet kunnen zien van familie, het niet op verlof mogen. Ook niet als ouders om de hoek op vakantie zijn, ook niet als je net een halfbroertje hebt gekregen, en ook niet als je bijna het land uitgezet wordt en je kind nog voor de laatste keer wil zien. De verloven en dus familiebezoeken zijn het enige wat onze cliënten moed geeft. Waar ze naar toe werken zoals wij naar een vakantie. Een vakantie naar een ver familielid die je al meer dan een jaar niet hebt gezien. Het relativeert; wat maken wij ons druk om onze dagelijkse quarantaine in een huis met de mensen waar we het meest van houden.

Maar ook ik werk thuis, twee dagen. Op de twee dagen dat ik thuis werk geef ik zelfs twee cliënten beeldbel therapie! Het eerste contact heb ik een heel uur therapie aan een voorhoofd gegeven. Maar hij kon mij horen en zien en dat is het belangrijkste. De volgende keer zei hij “zo is beter hè”, volledig in beeld, hij had het toch doorgehad.

Maar we lachen ook veel! Een cliënt maakt zich zorgen om zijn kapsel. “Ze laten ons toch niet zo rond lopen, de kapper mag toch wel weer komen. Straks is ons haar zo lang!” (Houdt zijn hand net boven de schouder.) “Dan moeten we zelf maar ons haar knippen, bloempot op je hoofd en knippen maar.” De cliënt trekt een gezicht van walging en begint dan heel hard te lachen.

Of de cliënt die de grenzen op zoekt door toch stiekem met zijn schoen de mijne aan te tikken. “Nu heb ik je toch aangeraakt!” en hij kan lachen om de grap dat ik dan maar niet meer met mijn gezicht bij mijn schoen moet komen. “Of mijn schoen in mijn mond moet doen”. Gelukkig ben ik toch niet zo lenig.

Of de cliënt met smetvrees: “van mij mag het wel altijd zo blijven, nu vinden ze alles net zo vies als ik”. Kortom we maken er het beste van, en eigenlijk begint het al steeds meer te wennen.

En thuis? We hadden gepland twee weekenden te werken aan onze tuin. Dat is nu ondertussen verlengt naar twee maanden en wie weet langer. Onze tuin is straks een waar meesterwerk denk ik! Daarbij worden we bijgestaan door onze eigenwijze kippetjes. Verder zien we niemand, om niemand per ongeluk te besmetten, na al mijn directe en indirecte contacten met cliënten en collega’s iedere week. De laatste week maken we weer voorzichtig plannen om wat mensen te zien.

Ik ben dankbaar dat ik mijn werk kan doen zoals dat nu gaat, dat de instelling en cliënten nog vrij zijn van corona en we af en toe kunnen lachen. Dat ook ikzelf en bovenal Bastiaan nog gezond zijn en alle anderen die we liefhebben. Ik ben dankbaar voor het mooie weer en alle positiviteit. Voor alle mooie initiatieven die soms voorbijkomen. En ik ben bovenal dankbaar dat ik hier woon, in dit mooie dorp met veel ruimte en betrokken buurtgenoten!